عسل تغذیه ای

عسل تغذیه ای به عسلی گفته می‌شود که به جای شهد گل از مواد قندی که زنبوردار در اختیار زنبور قرار می‌دهد تولید می‌شود.

نبور ها در فصل بهار و تابستان که گرده و شهد در طبیعت وجود دارد، اقدام به تولید عسل می کنند. اگر منطقه استقرار کندو ها غنی باشد و زنبور به گل و شهد دسترسی داشته باشد، زنبور هرگز از آب و شکر تغذیه نمی کند و عسلی که تولید می کند کاملاً طبیعی و بدون تغذیه کمکی است.

در واقع، زنبورها این عسل طبیعی را برای خودشان تولید می کنند نه برای انسان ها. بخشی از آن را مصرف می کنند و بخشی را برای فصل زمستان که در طبیعت شهد و گرده وجود ندارد، ذخیره می کنند. اما ما انسان ها در زمان برداشت عسل، تمام ذخیره عسل زنبور ها را برداشت می کنیم و حتی یک قطره هم برای فصل زمستان نمی گذاریم. بنابراین، در فصل زمستان که گرده و گل وجود ندارد، اگر تغذیه کمکی برای زنبور ها گذاشته نشود، زنبور ها تلف می‌شوند.

در این شرایط، زنبوردار به زنبور ها آب و شکر می دهد، اما نکته ی بسیار مهم این است عسلی که در زمستان توسط زنبور ها تولید می شود فقط برای استفاده خود زنبور ها می باشد و برای استفاده انسانی برداشت نمی شود که به اصطلاح به این فرایند زمستان گذرانی کندو می گویند. تغذیه آب و شکر زنبور ها معمولا در فصل پاییز و زمستان است و حتماً باید حدود یک ماه قبل از رویش مجدد گل ها و وجود دوباره شهد و گرده در طبیعت، تغذیه قطع شود تا در فصل برداشت، عسل کاملاً طبیعی و درمانی برداشت شود.

اما حالا اگر منطقه ای که کندو ها در آن مستقر هستند غنی نباشد و شهد و گرده در فصل بهار و تابستان هم کم باشد، زنبوردار مجبور می شود در فصل برداشت هم از تغذیه ی کمکی استفاده کند. در این صورت، عسل تولید شده، عسل تغذیه ای یا شکری نام دارد چرا که منشا آن دیگر گرده و شهد نیست و آب و شکر است.

این عسل را به هیچ وجه نباید با عسل های صنعتی یا به اصطلاح زنبور ندیده که توسط زنبور تولید نمی شوند و فقط شکل و ظاهر آن شبیه به عسل است، یکی دانست.

از آنجایی که عسل تغذیه ای نیز توسط زنبور عسل تولید می‌شود و معمولا اینطور هم نیست که زنبور به هیچ وجه از شهد گل استفاده نکرده باشد، در نتیجه این نوع عسل هم بدون خواص نیست و حاوی آنزیم‌هایی است که زنبور وارد عسل می‌کند. اما از نظر خواص قطعا به پای خواص عسل طبیعی نمی‌رسد.